TERMINUM KAHAK DI MEKAH

MANUSIA di sisi Allah adalah sama, kecuali amal ibadat yang membezakan darjat antara sa­tu sama lain.

Kisah yang ingin saya kongsi bersama pem­baca minggu ini berlaku pada rakan saya se­waktu me­ngerjakan haji beberapa tahun lalu.

Tujuan saya mendedahkan kisah ini bukan un­tuk mengaibkan orang. Sebaliknya un­tuk di­­ja­dikan pengajaran agar peristiwa sama ti­dak berulang pada jemaah lain yang akan me­ngerjakan umrah atau haji pada masa akan da­tang.

Sebagai hamba Allah, beliau sepatut­nya tidak memperlekehkan jemaah lain dise­babkan pe­nyakit batuk kering yang dihidapinya.

Biasanya apa yang kita tidak ingini itu akan ber­laku ke atas diri kita seperti mana yang dialami rakan saya.

“Harap-harap janganlah aku di­tempatkan dengan jemaah miskin. Aku takut mereka bawa macam-macam penyakit, nanti berjangkit pu­la kat aku,” ujar beliau de­­­­ngan pe­rasaan benci dan som­bong.

Kata-katanya itu menimbulkan kemarahan rakan je­maah yang lain.

“Tak elok awak berkata begitu. Kita datang ke Mekah untuk meng­ab­dikan diri kepada Allah, tapi awak pu­la fikir bukan-bu­kan,” kata ra­kan­nya.

Sewaktu di Padang Arafah, beliau ditem­patkan bersama enam je­maah lain dalam sebuah khemah ber­­ban­ding khemah lain menempatkan la­pan orang.

“Syukurlah, khemah kita cuma enam orang sahaja, tidaklah kita tidur berhimpit-himpit macam ikan sardin,” ujar beliau bangga.

Sewaktu berehat di dalam khemah, be­liau ter­nampak seorang pegawai Ta­bung Haji ber­sama seorang jemaah lelaki kurus sedang mengendong bekas membuang kahak di pinggangnya.

Jemaah tua itu kelihatan menuju ke khemahnya.

“Tuan, saya tak mahu lelaki tua itu di­tem­patkan dalam khemah kami, nanti kami tak selesa,” kata beliau pada pegawai Tabung Haji itu.

Memang dari dulu lagi beliau tidak tahan dengan kahak, se­bab itu beliau mem­ban­tah has­rat pegawai Tabung Haji menem­pat­kan jemaah kurus itu da­lam khemahnya.

Ternyata Allah menge­ta­hui niat setiap hambanya. Apa­bila pulang semula ke Me­kah dan sebaik selesai solat Zuhur di Masjidil­haram, tekak beliau bera­sa amat kering sekali.

“Panas betul hari ini, lebih baik aku pergi minum air zam zam dulu bagi hilangkan haus,” bi­sik hati beliau.

Disebabkan terlalu dahaga, tanpa disedari beliau telah mencapai gelas sebelah kiri yang telah digunakan oleh jemaah lain. Sepa­tut­nya beliau ambil gelas baru di sebelah ka­nan tong air zam zam yang belum digunakan.

Sewaktu meminum air zam zam itu beliau te­rasa sesuatu yang aneh. Airnya agak pekat dan berlendir. Bila beliau lihat gelas itu alangkah terkejutnya beliau rupanya dalam gelas itu berisi kahak berwarna hijau.

Hiii... beliau hampir muntah kerana terlalu geli. Disebabkan tidak puas hati beliau ber­tanyakan pada jemaah berdekatan si­apa yang meng­gunakan gelas itu sebelum ini.

Kebetulan seorang jemaah Pakistan yang sedang tercegat di situ memberitahu dia yang meng­­gunakan gelas plastik itu. Lebih mem­buatkan beliau betul-betul muntah apabila je­maah Pa­kistan itu mengakui dia seorang peng­hidap batuk kering.

Dia mengaku kahak di dalam gelas itu di­lu­dahkannya kerana tidak ada tempat lain untuk me­ludah.

Kali ini beliau betul-betul termuntah apabila men­dengar pengakuan jemaah Pakistan itu, tapi apakan daya kerana kahak tu sudahpun masuk ke dalam perutnya.

Barulah beliau sedar apa yang berlaku itu mung­kin balasan Allah ke atas dirinya kerana ber­mulut celupar serta suka menghina orang se­suka hati tanpa mengambil kira perasaan orang berkenaan.

Beliau betul-betul menyesal. Sebagai me­nyuci segala dosa dan keterlanjuran yang dilakukan, beliau segera mengerjakan solat tau­bat di dalam Masjidilharam. Beliau memohon ke­ampunan Allah berserta cucuran air mata.

Di bilik penginapan beliau se­gera menemui jemaah tua yang sering beliau hina sebelum itu. Beliau ber­janji tidak akan memandang hina pa­da jemaah berpenyakit kerana se­mua penyakit itu berupa ujian Allah pada setiap hambanya untuk me­ngu­ji sejauh mana keimanan hambanya.